ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής
«Είχα ακούσει για την επίδραση του µεγάλου υψόµετρου στον ανθρώπινο οργανισµό, αλλά ποτέ µου δεν µπορούσα να φανταστώ αυτό που έζησα και στην πράξη!», λέει ο Νίκος Καλοφύρης. «Τελικά ο αγώνας αυτός αποδείχθηκε πολύ πιο σκληρός απ’ όσο τον υπολόγιζα. ∆εν ήθελα, ωστόσο, µε τίποτα να τα παρατήσω. ∆εν τρέχεις κάθε µέρα στα Ιµαλάια…».
Διήνυσε συνολικά 230 χιλιόµετρα σε δύο εβδοµάδες, τροχάδην, µέσα σε τριάντα ώρες και είκοσι λεπτά. Μαζί µε τον υπόλοιπο ποδαρόδροµο στις κατά τόπους ανηφορικές µετακινήσεις του, ξεπέρασε τα 300 χιλιόµετρα. Μόνο που δεν πήγε ευθεία στην… Εθνική Οδό, ούτε γύρω γύρω σε κάποιο στάδιο. Ο 40χρονος πυροσβέστης ανέβασε στα ύψη τον πήχυ της δυσκολίας στο τρέξιµό του. Τον περασµένο Νοέµβριο, έγινε ο πρώτος έλληνας δροµέας που πήρε µέρος στον φηµισµένο αγώνα αντοχής Solu Κhumbu Τrail. Στις κακοτράχαλες πλαγιές της «στέγης του κόσµου», στα αφιλόξενα Ιµαλάια, στο Νεπάλ, όχι απλά κατάφερε κι ανέβηκε τρέχοντας από τα 1.950 ώς τα 5.500 µέτρα, αλλά και κατετάγη τρίτος.
«Με βοήθησε σίγουρα η καλή τεχνική κατάρτισή µου, το γεγονός ότι τρέχω στα βουνά από δώδεκα χρονών. Μαζί µου, βέβαια, είχα και την τύχη: σε κανένα σηµείο δεν είχα το παραµικρό γλίστρηµα ή πτώση, ούτε καν ανάµεσα στα παγωµένα µονοπάτια που διέσχισα! Ειδικά, ωστόσο, σε τρεις από τις συνολικά δεκατρείς ηµερήσιες διαδροµές εκεί στα ψηλά, κάπου µεταξύ 4.500 και 5.500 µέτρων, πραγµατικά ζορίστηκα. Εφτασα σε σηµείο να κινδυνεύει σοβαρά η υγεία µου. Η συµβουλή του γιατρού που µας ακολουθούσε ήταν να εγκαταλείψω. Αλλά εγώ δεν τον άκουσα. Εκείνες τις ώρες µ’ ένοιαζε µόνο να περάσω τη γραµµή του τερµατισµού…», λέει σήµερα στα «ΝΕΑ».
Από την τρίτη κιόλας µέρα του τολµηρού εγχειρήµατός του, οι αντοχές του δοκιµάστηκαν για τα καλά. «Αρπαξα ένα γερό κρύωµα, ανέβασα και πυρετό. Σταδιακά, λόγω υψόµετρου, χαµηλής θερµοκρασίας κι όλης αυτής της ταλαιπωρίας, έπαθα βρογχίτιδα κι ελαφρά πνευµονία. Ενιωθα έτοιµος να λιποθυµήσω, αν τυχόν έκανα ένα βήµα µου πιο γρήγορα! Η σκέψη µου άρχισε να γίνεται πιο δυσχερής, έπρεπε τότε να συγκεντρωθώ ακόµα περισσότερο. Εκεί πια πίεσα υπέρµετρα τον εαυτό µου. Συνέχισα να είµαι ανταγωνιστικός, απλά µείωσα κάπως τον ρυθµό µου. Ηδη ξεπερνούσα κατά πολύ τα 2.817 µέτρα, όπου είχα φτάσει τρέχοντας…», ανατρέχει.
Στο διάβα του χρειάστηκε να προσπεράσει στενά περάσµατα, δύσβατα µονοπάτια, βράχια και τµήµατα παγετώνων. «Το µάτι µου προλάβαινε να βλέπει και τριγύρω. Μ’ εντυπωσίασε, για παράδειγµα, η πρώτη µατιά σ’ αυτή τη σειρά µε τους “γίγαντες”, τις διαδοχικές κορυφές που ξεπερνούσαν τα 7.000 µέτρα. Ειδικά στο Καλαπατάρ είχα την καλύτερη θέα στο Εβερεστ! Σαν να είµαι στον Υµηττό και να βλέπω την Ακρόπολη, τόσο κοντά του έτρεχα! Τότε είπα “ναι, αξίζει τον κόπο τόση κούραση!”». Σήµερα, απ’ τον πρώτο κιόλας καιρό µετά την επιστροφή του στο Μέτσοβο, εξακολουθεί να τρέχει! Εστω και σε µειωµένο, ήπιο ρυθµό. «Το βασικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις, να χαίρεσαι όλη αυτή τη διαδικασία. Αν το δεις έστω και λίγο ως αγγαρεία, το παιχνίδι το ‘χασες. Προσωπικά, διανύω τουλάχιστον 8 µε 9 χιλιάδες χιλιόµετρα κάθε χρόνο…».
http://www.tanea.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου