Μάλιστα... ανωνυμία λοιπόν... λέξη και αυτή, ε; Αλλά, βέβαια, πώς αλλιώς θα ρίξεις λάσπη σε μια εποχή που όλοι και όλα κρίνονται; Σε μία εποχή παρερμηνείας λέξεων και κινήσεων. Σε μία εποχή που η Δημοκρατία περνάει τη χειρότερη κρίση. Σε μία εποχή που συγχέεται η έννοια της ατομικότητας με αυτή του ατομικισμού - και εμείς τι κάνουμε γι' αυτό; Μα φυσικά το ενισχύουμε. Βέβαια, ένας λογικός άνθρωπος θα ρωτούσε «Γιατί τα λες αυτά; Σου έκλεισε κανείς το στόμα;». Η απάντηση είναι απλή και είναι η εξής: Το ενισχύουμε παραγκωνίζοντας παθητικά το θάρρος της γνώμης μας και, εν γένει, των αρχών της ισηγορίας και της ελευθερίας του λόγου.
Για να γίνω πιο σαφής, ας εξηγήσω. Διάβασα, λοιπόν, ένα σχόλιο κάπου και με αφορμή αυτό γράφω ό,τι γράφω. Ο συντάκτης του σχολίου υπέγραφε ως Ανώνυμος μεν, Μη Άφωνος δε. Και σας θέτω τον ακόλουθο προβληματισμό: Είναι καλύτερο/ δημοκρατικότερο/ πιο θαρραλέο/ σύμφωνο με την αρχή της ισότητας το να κάνεις μια δήλωση δίχως όνομα από το να μην εκφέρεις άποψη; Η προσωπική μου άποψη είναι αρνητική. Και αυτό γιατί το να μην εκφέρει κάποιος άποψη σε ένα θέμα μπορεί να εξηγηθεί, αφού είναι δυνατόν να μην έχει τις απαραίτητες γνώσεις ή το επιθυμητό πνευματικό επίπεδο, και κανείς δεν θα τον κατηγορήσει γι' αυτό. Το να εκφέρει όμως την άποψη του ανώνυμα τον χαρακτηρίζει είτε ως προπαγανδιστή, είτε ως αερολόγο, είτε ως φοβητσιάρη. Και τότε είναι που θα τον κατηγορήσουν πολλοί.
Σκοπός μου δεν είναι να αναφερθώ προσωπικά, αλλά να αναφερθώ σε όλους. Σκοπός μου δεν είναι να θίξω, αλλά να προβληματίσω. Εγώ δεν έχω δεχτεί (απ' όσο ξέρω) ακόμα κάποια επίθεση, πολύ φοβάμαι όμως ότι, αργά ή γρήγορα, θα με σηκώσουν να χορέψω και ας με πονάν τα πόδια μου. Ελπίζω μόνο να είναι κάτι επίσημο και επώνυμο. Καλό θα ήταν οι κρίσεις να μη γίνονται «a priori».
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω...
Μαντζαβάς Παναγιώτης
(ως ενεργός πολίτης, δημότης Μοσχάτου-Ταύρου, νέος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου