ΣΥΝΈΝΤΈΥΞΗ: , Κώστας Κοφινάς , »
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΈΣ: , Κώστας Κοµίνης
Ηλίας Ρωσσίδης. Ενας ζωντανός θρύλος του Θρύλου! Μια οµάδα αγάπησε, τον Ολυµπιακό. Και εκεί αγωνίστηκε επί 15 συναπτά χρόνια.
Ο Ρωσσίδης, µε το µουστάκι σήµα κατατεθέν, µια φιγούρα διαχρονική, µας ταξιδεύει από το ένδοξο χθες στο σήµερα.Βαδίζοντας όχι ακριβώς πάνω στον χρόνο, αλλά στις γέφυρες του Κηφισού που ενώνουν το Μοσχάτο µε το Νέο Φάληρο. Τους δύο τόπους που µυρίζουν Ρωσσίδη, όπως κάποτε µύριζαν λουλούδια και ευωδιές µιας αλλοτινής εποχής.
«Εµενα δίπλα στο ποτάµι, στον Κηφισό. Αλλά άκουγα δυνατά τις φωνές, τις ιαχές των οπαδών του Ολυµπιακού από το γειτονικό “Καραϊσκάκη”. Οπότε µια µέρα αποφάσισα να πάω στο γήπεδο. Να δω µε ταµάτια µου τι γίνεται εκεί», εξιστορεί την προσωπική του ιστορία και διαδροµή ο Ρωσσίδης.
«Μάλιστα, την ηµέρα που πήγα γινόταν προπόνηση. Κάθησα να τη δω. Ηταν,αν δεν κάνω λάθος, το 1946. Τότευπήρξε ένας τραυµατισµός, µε είδεο Τάκης ο Κτενάς, ο φροντιστής της τρίτης οµάδας του Ολυµπιακού, και µου είπε “µπες µέσα, µικρέ, και κάτσε στο τέρµα”. Το έκανα, πήρα τη θέση του τερµατοφύλακα για να κάνουν σουτ οι µεγάλοι παίκτες, ο Βάζος, ο Χατζησταυρίδης, οΣυµεωνίδης. Με έβλεπε λοιπόν ο Κτενάς πώς απέκρουα την µπάλα, πώς χρησιµοποιούσα τοπόδι και είπε: “Την Κυριακή έλα, παίζεις!” Εγώ άλλο που δεν ήθελα. Αγωνίστηκα στη δεύτερη οµάδα του Ολυµπιακού όπως µου είχαν πει – και µάλιστα µε ξένο δελτίο! Γιατί από την Παρασκευή µέχρι την Κυριακή ήταν αδύνατο να βγει δελτίο κανονικό. Το µατς όµως ήταν κρίσιµο, νικήσαµε 7-0 τον Ατρόµητο Πειραιά και πήραµε τον τίτλοτου πρωταθλητή στις β’ οµάδες».
Ο Ηλίας Ρωσσίδης αγωνίστηκε στον Ολυµπιακό µέχρι το 61’. Σάρωσε τους τίτλουςµαζί µε τους άλλους παικταράδες της δεκαετίας του ‘50. Τότεέγινε ο Ολυµπιακός Θρύλος, τότε ο Ολυµπιακός ήταν οµαδάρα ολκής και δηµιούργησε µύθο!
«Πριν από τον Ολυµπιακό αγωνίστηκα µόνο σε τοπικέςοµάδες. Στην ΕλευθερίαΜοσχάτου. Ή στον Ολυµπιακό Παραγκών, οµάδα πουείχε έδρα πίσω από τη γέφυρα του Νέου Φαλήρου.
Τώρα ο Ρωσσίδης, από τους µεγαλύτερους δεξιούς µπακ στην ιστορία των Κόκκινων, δίνει το «παρών» κάθε Μεγάλη Παρασκευή στα µατς των Βραδύπορων (Ολυµπιακός) µε τους Ταλαίπωρους (Προοδευτική). Σπάει κάθε ρεκόρ. Εστω και στα 84 χρόνια του, παραµένει ένα διψασµένο παιδί, ένα άτοµο εξαρτηµένο από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισµό. «Στην εποχή µας όλα ήταν ερασιτεχνικά. Οι παίκτες αγωνίζονταν για το “εγώ” και τη φανέλα.Κέρδιζαν την αγάπη του κόσµου.Εγώ τότε πήγαινα µε τα πόδια από το σπίτι µου για το “Καραϊσκάκη». Ήταν κάτι σαν ζέσταµα.Αλλά έκανα και στίβο. Οποτε είχα ευκαιρία ανέβαινα στον Ορχοµενό όπου διεξάγονταν αγώνες στίβου. Ετρεχα 100µ., 200µ.και 400µ. σε µία µέρα»!
Και φυσικά δενξεχνά ότι «...
το “Καραϊσκάκη” τότε αντί για χορτάρι είχε καρβουνίδι! Αυτός ήταν ο αγωνιστικός χώρος. Θέλοντας και µη, όλοι οιπαίκτες γινόµασταν µαύροι! Μετά, όταν τελείωνε ο αγώνας, πιάναµε τους κουβάδες και τους ρίχναµε ο ένας στον άλλον! Για να φύγει η µαυρίλα! Μέχρι να πάµε σπίτι για ένα κανονικό µπάνιο!
Ούτε ζεστό νερό δεν υπήρχε.
Αξέχαστες εποχές,χωρίς τις σηµερινές ανέσεις».
Ο Ρωσσίδης, µε το µουστάκι σήµα κατατεθέν, µια φιγούρα διαχρονική, µας ταξιδεύει από το ένδοξο χθες στο σήµερα.Βαδίζοντας όχι ακριβώς πάνω στον χρόνο, αλλά στις γέφυρες του Κηφισού που ενώνουν το Μοσχάτο µε το Νέο Φάληρο. Τους δύο τόπους που µυρίζουν Ρωσσίδη, όπως κάποτε µύριζαν λουλούδια και ευωδιές µιας αλλοτινής εποχής.
«Εµενα δίπλα στο ποτάµι, στον Κηφισό. Αλλά άκουγα δυνατά τις φωνές, τις ιαχές των οπαδών του Ολυµπιακού από το γειτονικό “Καραϊσκάκη”. Οπότε µια µέρα αποφάσισα να πάω στο γήπεδο. Να δω µε ταµάτια µου τι γίνεται εκεί», εξιστορεί την προσωπική του ιστορία και διαδροµή ο Ρωσσίδης.
«Μάλιστα, την ηµέρα που πήγα γινόταν προπόνηση. Κάθησα να τη δω. Ηταν,αν δεν κάνω λάθος, το 1946. Τότευπήρξε ένας τραυµατισµός, µε είδεο Τάκης ο Κτενάς, ο φροντιστής της τρίτης οµάδας του Ολυµπιακού, και µου είπε “µπες µέσα, µικρέ, και κάτσε στο τέρµα”. Το έκανα, πήρα τη θέση του τερµατοφύλακα για να κάνουν σουτ οι µεγάλοι παίκτες, ο Βάζος, ο Χατζησταυρίδης, οΣυµεωνίδης. Με έβλεπε λοιπόν ο Κτενάς πώς απέκρουα την µπάλα, πώς χρησιµοποιούσα τοπόδι και είπε: “Την Κυριακή έλα, παίζεις!” Εγώ άλλο που δεν ήθελα. Αγωνίστηκα στη δεύτερη οµάδα του Ολυµπιακού όπως µου είχαν πει – και µάλιστα µε ξένο δελτίο! Γιατί από την Παρασκευή µέχρι την Κυριακή ήταν αδύνατο να βγει δελτίο κανονικό. Το µατς όµως ήταν κρίσιµο, νικήσαµε 7-0 τον Ατρόµητο Πειραιά και πήραµε τον τίτλοτου πρωταθλητή στις β’ οµάδες».
Ο Ηλίας Ρωσσίδης αγωνίστηκε στον Ολυµπιακό µέχρι το 61’. Σάρωσε τους τίτλουςµαζί µε τους άλλους παικταράδες της δεκαετίας του ‘50. Τότεέγινε ο Ολυµπιακός Θρύλος, τότε ο Ολυµπιακός ήταν οµαδάρα ολκής και δηµιούργησε µύθο!
«Πριν από τον Ολυµπιακό αγωνίστηκα µόνο σε τοπικέςοµάδες. Στην ΕλευθερίαΜοσχάτου. Ή στον Ολυµπιακό Παραγκών, οµάδα πουείχε έδρα πίσω από τη γέφυρα του Νέου Φαλήρου.
Τώρα ο Ρωσσίδης, από τους µεγαλύτερους δεξιούς µπακ στην ιστορία των Κόκκινων, δίνει το «παρών» κάθε Μεγάλη Παρασκευή στα µατς των Βραδύπορων (Ολυµπιακός) µε τους Ταλαίπωρους (Προοδευτική). Σπάει κάθε ρεκόρ. Εστω και στα 84 χρόνια του, παραµένει ένα διψασµένο παιδί, ένα άτοµο εξαρτηµένο από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισµό. «Στην εποχή µας όλα ήταν ερασιτεχνικά. Οι παίκτες αγωνίζονταν για το “εγώ” και τη φανέλα.Κέρδιζαν την αγάπη του κόσµου.Εγώ τότε πήγαινα µε τα πόδια από το σπίτι µου για το “Καραϊσκάκη». Ήταν κάτι σαν ζέσταµα.Αλλά έκανα και στίβο. Οποτε είχα ευκαιρία ανέβαινα στον Ορχοµενό όπου διεξάγονταν αγώνες στίβου. Ετρεχα 100µ., 200µ.και 400µ. σε µία µέρα»!
Και φυσικά δενξεχνά ότι «...
το “Καραϊσκάκη” τότε αντί για χορτάρι είχε καρβουνίδι! Αυτός ήταν ο αγωνιστικός χώρος. Θέλοντας και µη, όλοι οιπαίκτες γινόµασταν µαύροι! Μετά, όταν τελείωνε ο αγώνας, πιάναµε τους κουβάδες και τους ρίχναµε ο ένας στον άλλον! Για να φύγει η µαυρίλα! Μέχρι να πάµε σπίτι για ένα κανονικό µπάνιο!
Ούτε ζεστό νερό δεν υπήρχε.
Αξέχαστες εποχές,χωρίς τις σηµερινές ανέσεις».
Οσο δέθηκε µε την µπάλα άλλο τόσο αγάπησε τον Κηφισό ο Ηλίας Ρωσσίδης. «Παίζαµε ποδόσφαιρο µέσα στο ποτάµι! Το νερό έτρεχε στις άκρες και εµείς παίζαµε στον υπόλοιπο χώρο γιατί το χώµα µας βοηθούσε. Ο Κηφισός ήταν ξεροπόταµος», θυµάται µε νοσταλγία.
ΠΛΗΜΜΥΡΑ
Ο Κηφισός είναι ο ποταµός των αναµνήσεων και των παρατράγουδων για τον Ηλία Ρωσσίδη. «Τα γεφύρια του ήταν χαµηλά. Ο Κοτζιάς, δήµαρχος της Αθήνας, τη δεκαετία του ‘30 νοµίζω κατέβηκε στην περιοχή και τα έκανε πιο ψηλά ώστε να µη χτυπά το νερό! Γιατί σε µια πληµµύρα είχα ανέβει στην ταράτσα του σπιτιού µου για να σωθώ»
Η ∆ΕΗ και τα ιαµατικά λουτρά Ο ΗΛΙΑΣ ΡΩΣΣΙ∆ΗΣ πήρε σύνταξη από τη ∆ΕΗ και το αναφέρουµεαυτό γιατί έχει τη σηµασία του.
Το παλιό εργοστάσιο είναι κοντά στα 100 µέτρα από το πατρικό του. ∆ίπλα στις γραµµές του ηλεκτρικού σιδηροδρόµου.
«Μπήκα εκεί και σώθηκα!
Πήρα και σύνταξη.Τότε λεγόταν ΗΕΑΠ, τώρα ονοµάζεται ∆ΕΗ. Ολοι οι διεθνείς συνήθως πιάναµε δουλειά στην εταιρεία. Μας έβαζαν οι αρµόδιοι και πηγαίναµε για αγώνες ώστε να τη διαφηµίζουµε», θυµάται ο παλαίµαχος άσος.
Μάλιστα, υφίσταται και άλλο στόρι που δεν ξεχνά ο Ρωσσίδης:«Από το εργοστάσιο, από τα κιούγκια έβγαινε νερό που κατέληγε στον Κηφισό.
Ηταν ιαµατικό! Ερχονταν πολλοί και έκανανµπάνιο στο ποτάµι. Σαν θερµά λουτρά!».
Ασφαλώς, τα ερυθρόλευκα χρώµατα κυριαρχούν στο σπίτι του παλαίµαχου άσου που κοσµείται από τα λάβαρα και τρόπαια µιας ζωής στους αγωνιστικούς χώρους.
Οπως και η σηµαίατου Ολυµπιακού που κυµατίζει περήφανη στην ταράτσα του σπιτιού του.
http://www.tanea.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου